ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ

Απιστευτο βιντεο που δεν αφηνει κανεναν ασυγκινητο!!Μοναδικη σχεση πατερα και γιου!!Μακαρι να ηταν ετσι ολοι οι πατεραδες,αλλα μακαρι και τα παιδια να καταλαβαιναν ετσι τους πατεραδες τους!!Ενα ειναι το μονο σιγουρο,πως η ζωη εχει γυρισματα και για τους μικρους αλλα και για τους μεγαλους!!!

[u]Η θαυμαστή διαδικασία, πως γίνεται το μελάνι[/u

]άρτε όποιο περιοδικό, εφημερίδα, ή συσκευασία προϊόντος, και μπορεί να μην συνειδητοποιήσετε όλα όσα χρειάστηκαν για τα πολύχρωμα σχέδια μπροστά σας.
Δείτε με θαυμασμό σε αυτό το βίντεο την τέχνη και την επιστήμη στον πυρήνα του τυπωμένου σχεδίου , τα μελάνια.

Το βίντεο μια παραγωγή της εταιρείας Vepo Studio στο Τορόντο, δείχνει τις εγκαταστάσεις της The Printing Ink Company. Εκεί ο πρόεδρος της εταιρείας και υπεύθυνος της κατασκευής μελανιού, Peter Welfare μας δείχνει πως παράγουν τα απίστευτα μελάνια εκτύπωσης.

Τα τέσσερα χρώματα – κυανό, ματζέντα, κίτρινο,και Μαύρο-(Cyan, Magenta, Yellow, and Black -CMYK ) - ξεκινούν σαν μια απλή σκόνη. Για να αποκτήσουν την σωστή περιεκτικότητα, τα χρώματα αναμειγνύονται με μια ουσία σαν το μέλι που λέγεται το 'όχημα'. Μετά από ψήσιμο, άλεσμα, ανακάτεμα και μια προσεκτική διαδικασία ελέγχου μπορεί το μελάνι να θεωρηθεί σαν τελικό προιόν.

Βλέποντας το βίντεο, δεν μπορεί παρά να νιώσετε το θαύμα που συντελείτε. Θα θέλετε να απλώσετε το χέρι σας καθώς το μελάνι τραβιέται και ζυμώνετε σαν μαλακή ζύμη, ή ακόμη και να αναμίξετε την δική σας δημιουργία. Περισσότερο από όλα, θα εκτιμήσετε την κομψότητα του καθαρού χρώματος.

Το άλλο της μάτι

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.

Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη.
Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…
«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».

Η μητέρα σου.
Τα σχόλια δικά σας...

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη...

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
Φέτος δεν ήμουν και πολύ καλό κορίτσι για να αξίζω να μου φέρεις δώρο. Το ξέρω. Άλλωστε δεν μου έχεις φέρει τα τελευταία 25 χρόνια που σημαίνει ότι τα ίδια χάλια παρουσιάζω κάθε χρόνο και δεν επιδέχομαι… βελτίωσης.
Ξέρω ότι πολλές φορές στεναχωρώ τους γύρω μου και την οικογένεια μου αφού πάνω από οκτώ φορές αυτή τη χρονιά μου είπαν ότι το φαγητό που τους μαγείρεψα δεν τους άρεσε και να το φάω μόνη μου, δέκα φορές το έκανα λύσσα για τον άντρα μου αλλά ανάλατο για τον γιο μου και με «στόλισαν» ο μεν ένας ότι θέλω να τον ξεπαστρέψω για αυτό τα κάνω λύσσα τα φαγητά για να του ανεβάσω την πίεση και ο δε άλλος «τι στην ευχή ρε μάνα αλτσχάιμερ έπαθες και ξεχνάς να ρίξεις αλάτι στο φαγητό?»
Επίσης Άγιε μου Βασίλη, τρείς φορές αυτή τη χρονιά δεν είχα σιδερώσει το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πουκάμισο που ήθελε ο άντρας μου να φορέσει στη δουλειά του γιατί σιδέρωνα τα τέσσερα πλυντήρια ρούχα που βάζω κάθε εβδομάδα και το χέρι μου τά’παιξε (συγνώμη κι όλας για την έκφραση Άγιε μου Βασίλη) αλλά σκέφτηκα ότι αφού του έχω σιδερώσει 14 πουκάμισα κολλαριστά δεν θα πείραζε να σιδερώσω τα υπόλοιπα τρία μια άλλη μέρα. Λάθος μου. Γιατί ήθελε να φορέσει ένα πουκάμισο που ΔΕΝ είχα σιδερώσει και κανένα από τα 14 σιδερωμένα Άγιε μου Βασίλη. Και αφού στολίστηκα αγαπημένε μου Άγιε με εκφράσεις τύπου «το κέρατο μου μέσα, σπίτι είναι αυτό? Δεν βρίσκω ποτέ αυτό που θέλω», σηκώθηκα το πρωί στις πέντε, σιδέρωσα το πουκάμισο που ήθελε , σιδέρωσα και τα υπόλοιπα που είχαν μείνει. Έτσι στις εφτά το πρωί έβαλα και λίγο μοσχαράκι κοκκινιστό στη χύτρα για να γίνει μέχρι τις 8 που πρέπει να φύγω για την δουλειά. Αλλά εκεί Άγιε μου Βασίλη έκανα κι άλλο λάθος. Γιατί όταν κάτσαμε να φάμε το βράδυ ο άντρας μου στράβωσε τα μούτρα του. «Λύσσα?» τον κοίταξα με άγχος. «Όχι» μου κούνησε το κεφάλι του. «Ανάλατο?» αγχώθηκα πιο πολύ. «όχι. Πάλι κρέας έφτιαξες? Θες να μου τινάξεις τη χοληστερίνη στα ύψη να με ξεπαστρέψεις?»
Επίσης 18 φορές αυτή τη χρονιά ο γιός μου έψαχνε να φορέσει κάποια ρούχα του που όμως εγώ τα είχα βάλει για πλύσιμο. Αυτό Άγιε μου Βασίλη τον έκανε να εξαγριώνεται πολύ γιατί φώναζε κι εκείνος «αυτό δεν είναι σπίτι εδώ μέσα. Σου είπε κανείς να ανακατευτείς με τα ρούχαααααα μουυυυυ???» Έτσι κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να ανακατεύομαι με τα ρούχα του γιου μου για αυτό κι εγώ τα άφησα σκορπισμένα στο πάτωμα πολύ καιρό. Προσπάθησα να κάνω αυτό που μου έλεγε Άγιε μου Βασίλη και ούτε τα έπλυνα ούτε τα σιδέρωσα. Όμως μια μέρα ξαναέγινε έξω φρενών γιατί είπε πως δεν είχε να φορέσει τίποτα. Δεν είχε τίποτα πλυμένο και σιδερωμένο και πως θα έβγαινε ραντεβού με την Ελένη τώρα, πωωωωωωςςςςςς???? Και μου είπε Άγιε μου Βασίλη ότι δεν ήταν αυτή κατάσταση και τι κάνω όλη την ημέρα που δεν βάζω να πλύνω και να σιδερώσω. Και όταν τόλμησα να του πω Άγιε μου Βασίλη ότι και πλένω και σιδερώνω τα υπόλοιπα ρούχα εκτός από τα δικά του αφού μου είπε να μην ανακατεύομαι με τα ρούχα του, τότε Άγιε μου έγινε θηρίο Άγιε μου και μου είπε «Ε! ΔΕΝ ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΕΓΩ ΑΝΤΡΑΣ ΠΡΑΜΑ ΝΑ ΠΛΕΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΙΔΕΡΩΝΩΩΩΩΩΩ!»
Τότε κατάλαβα ότι έφταιγα πολύ. Έπρεπε να κάτσω πια να σκεφτώ σοβαρά για ποιο λόγο δεν τηρούσα τις προδιαγραφές της οικογένειας μου, να δω πως μπορούσα να διορθωθώ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα το σκεφτόμουν μόλις τελείωνα τις δουλειές μου για να πάρω τις αποφάσεις μου.
Έτσι μάζεψα το τραπέζι, πήγα τον μικρό φροντιστήριο, έπλυνα τα πιάτα, έβαλα ένα πλυντήριο, πήρα τον μικρό από το φροντιστήριο, έβαλα φασολάκια να γίνονται, διάβασα τον μικρό ορθογραφία και Αγγλικά, άπλωσα το πλυντήριο, κατέβασα τα σκουπίδια, σιδέρωσα λίγα ρούχα που μου είχαν απομείνει , σιγουρεύτηκα ότι ο μικρός ήπιε το γάλα του και πήγε στο κρεβάτι, τσέκαρα ότι ο άντρας μου κοιμόταν στον καναπέ (από την ώρα που τελείωσε το φαγητό του non stop ) και τότε σκούπισα και σφουγγάρισα για να μην μου κάνουν πατημασιές. Γιατί Άγιε μου Βασίλη έχω κάνει και το λάθος να σφουγγαρίζω όταν είναι ξύπνιοι και πατάνε στο σφουγγαρισμένο πάτωμα λες και το κάνουνε επίτηδες Άγιε μου Βασίλη. Την κουζίνα σφουγγαρίζω για παράδειγμα, τότε θα διψάσουν, το μπάνιο σφουγγαρίζω τότε τους πιάνει κατούρημα. Για αυτό μια μέρα που μου είπε ο άντρας μου «Τι στην ευχή γυρνάς γύρω γύρω με το κοντάρι σαν αλεξικέραυνο???» κατάλαβα καλέ μου Άγιε Βασίλη πως είναι λάθος να σφουγγαρίζω όταν είναι η οικογένεια μου ξύπνια.
Έτσι, αφού έκλεισα τα πατζούρια, κλείδωσα την πόρτα, ξύπνησα τον άντρα μου να μεταφερθεί από τον καναπέ στο κρεβάτι, θυμήθηκα πως η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο! Τότε σκέφτηκα πως πραγματικά ήμουν πολύ χαζή. Γιατί θα μπορούσα να μην κάνω τίποτα από αυτά και να τα κάνω όλα το επόμενο πρωί. Όμως μετά σκέφτηκα πως έπρεπε να πάω σούπερ μάρκετ, λαϊκή, κρεοπωλείο, να αλλάξω σεντόνια, να ξεσκονίσω, να διαβάσω για το διαγώνισμα φυσικής του μικρού, να πάω τον μεγάλο στο ποδόσφαιρο με το αυτοκίνητο, να σιδερώσω το πλυντήριο που είχα βάλει και να βάλω και ένα με σκούρα, να κατεβάσω και τις κουρτίνες της πεθεράς μου και να μαγειρέψω μουσακά (γιατί τα δύσκολα φαγητά τα αφήνω για το Σ/Κ που είμαι σπίτι !) και όλα αυτά να τα έχω τελειώσει μέχρι τις 8 το βράδυ γιατί θα πάμε στους κουμπάρους μας επίσκεψη…
Τότε σκέφτηκα πως είχε έρθει η ώρα να κάτσω να σκεφτώ τα λάθη μου για να ευχαριστήσω την οικογένειά μου. Αλλά με έπιασε ένα απίστευτο χασμουρητό Άγιε μου Βασίλη που ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Ίσως να ήμουν ματιασμένη (με συγχωρείς κιόλας Άγιε μου , δεν ξέρω αν τα πιστεύεις αυτά…) αλλά κλείνανε και τα μάτια μου τόοοοοσο πολύ και το κεφάλι μου κουτούλαγε μια μπρος μια πίσω που….. ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν κατάφερα να σκεφτώ τα λάθη μου και πώς να ικανοποιήσω την οικογένειά μου.
‘Έτσι έκλεισα τα φώτα, κλείδωσα την πόρτα, φίλησα και σκέπασα τα παιδιά μου και έπεσα στο κρεβάτι.
Ξέρω λοιπόν ότι δεν θα μου φέρεις δώρο και φέτος. Θέλω όμως να σε παρακαλέσω να φέρεις στα παιδιά και τον άντρα μου. Θέλω να τους φέρεις ένα δώρο που το λένε ευγνωμοσύνη. Γράψε και σε κάρτα τη λέξη «ευχαριστώ» μήπως και θυμηθούν πως υπάρχει. Και τύλιξέ το όπως εσύ θες.
Με αγάπη,
Μια σκληρά εργαζόμενη, μητέρα και νοικοκυρά.

Μετά από αυτό, παρακολούθησα αρκετές φορές το επίμαχο σημείο. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό που καταγράφεται είναι ένα ένας συνδιασμός της φωτιάς που έχουν βάλει οι διαδηλωτές και ενδεχομένως κάποιας αντανάκλασης σε τζάμι- που έχει σαν αποτέλεσμα αυτην την 'κιτρινοπράσινη' φιγούρα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι μοιάζει με... καβαλάρη αλλά θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι πρόκειται απλώς για αντανάκλαση! Παρακολούθηστε το κι εσείς ( στο 01.17) και τα συμπεράσματα δικά σας!


Το βίντεο που ακολουθεί προέρχεται από το Euronews και έχει γυριστεί κατά τη διάρκεια των πρόσφατων γεγονότων στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Tις τελευταίες ημέρες κάνει το γύρο του διαδικτύου προκαλώντας αντιφατικές απόψεις.
Οπως θα δείτε στα πλάνα, κάποια στιγμή ανάμεσα στους διαδηλωτές εμφανίζεται μία μορφή που έχει κιτρινοπράσινο χρώμα και -για πολλούς- μοιάζει με καβαλάρη πάνω σε άλογο που πετά πάνω από τα κεφάλια των διαδηλωτών.

Ο συνδιασμός του χρώματος και του σχήματος, οδήγησε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, στο... συμπέρασμα ότι πρόκειται για τον τεταρτο καβαλάρη όπως αυτός περιγράφεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (κεφ. ΣΤ). Το τέταρτο άλογο, που καβαλάρης του είναι ο Θάνατος ενώ από πίσω του ακολουθεί ο Άδης, ταυτίζεται με τον θάνατο των ανθρώπων ο οποίος - κατά τον Ιωάννη- θα έρθει με διάφορους τρόπους.

Ακολούθησαν συζητήσεις επί συζητήσεων, με βασικό επιχείρημα των διαφωνούντων ότι το άλογο που αναφέρει ο Ιωάννης, δεν είχε χρώμα κιτρινοπράσινο (όπως η μορφή του βίντεο) αλλά ωχρό, δηλαδή κίτρινο.

Πριν σας πω την προσωπική μου άποψη, θα ήθελα να διευκρινίσουμε τι πραγματικά ανφέρεται στην Αποκάλυψη - θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί πολλές φορές στις 'Πύλες του Ανεξήγητου'- ως προς το χρώμα του αλόγου της τέταρτης 'σφραγίδας'.

Τι λέει το κείμενο της Αποκάλυψης στην αρχαία ελληνική γλώσσα

ς: 7 Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν τετάρτην, ἤκουσα φωνήν τοῦ τετάρτου ζῴου λέγοντος· ἔρχου.
ς: 8 καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος χλωρός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ, ὄνομα αὐτῷ ὁ θάνατος, καὶ ὁ ᾅδης ἠκολούθει μετ᾽ αὐ τοῦ· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ τὸ τέταρτον τῆς γῆς, ἀποκτεῖναι ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ καὶ ἐν θανάτῳ καὶ ὑπὸ τῶν θηρίων τῆς γῆς.

Τι λέει το κείμενο της Αποκάλυψης του Ιωάννη μεταφρασμένο στην καθαρεύουσα

ς:7 Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγίδα τὴν τετάρτην, ἤκουσα φωνὴν τοῦ τετάρτου ζώου λέγουσαν· ῎Ερχου καὶ βλέπε.
ς:8 Καὶ εἶδον, καὶ ἰδού, ἵππος ὠχρός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ ὠνομάζετο θάνατος, καὶ ὁ ῞Αιδης ἠκολούθει μετ' αὐτοῦ· καὶ ἐδόθη εἰς αὐτοὺς ἐξουσία ἐπὶ τὸ τέταρτον τῆς γῆς, νὰ θανατώσωσι μὲ ῥομφαίαν καὶ μὲ πεῖναν καὶ μὲ θάνατον καὶ μὲ τὰ θηρία τῆς γῆς.

Τι λέει το κείμενο της Αποκάλυψης του Ιωάννη μεταφρασμένο στην δημοτική

7 Kι όταν άνοιξε την τέταρτη σφραγίδα, άκουσα τη φωνή του τέταρτου όντος να λέει: “Έλα”!
8 Kοίταξα, λοιπόν, και είδα ένα άλογο που το χρώμα του ήταν κίτρινο, με τον καβαλάρη του, και το όνομα του καβαλάρη του ήταν “O Θάνατος”! Kι από κοντά τον ακολουθούσε ο Άδης. Kαι δόθηκε σ’ αυτούς η εξουσία να εξοντώσουν το ένα τέταρτο της γης με ρομφαία και με πείνα και με θανατικό και με κατασπαραγμό από τα θηρία της γης.

Είναι φανερό ότι το μπέρδεμα οφείλεται στη διαφορετική απόδοση του χρώματος του αλόγου, από μετάφραση σε μετάφραση. Ετσι, ενώ στο αρχαίο κείμενο αναφέρεται ως 'χλωρό', δηλαδή πρασινοκίτρινο όπως και της μορφής που καταγράφεται στο βίντεο, στην καθαρεύουσα γίνεται 'ωχρό', αρα φτάνει στη δημοτική να είναι 'κίτρινο'.

Μπορεί να έιναι προϊόν τεχνικής επεξεργασίας;

Η πρώτη μου σκέψη όταν είδα το βίντεο, ήταν ότι μάλλον επρόκειτο για μοντάζ! Αναζήτησα το 'πρωτότυπο' βίντεο στο Euronews και διαπίστωσα ότι και το ίδιο το δίκτυο προβληματίστηκε με το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί, γι αυτό και προχώρησε σε ανακοίνωση, με την οποία διαβεβαιώνει ότι το υλικό προέρχεται από το πρακτορείο REUTERS και δεν είναι προϊον τεχνικής επεξεργασίας!

Η προσωπική μου άποψη

Μετά από αυτό, παρακολούθησα αρκετές φορές το επίμαχο σημείο. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό που καταγράφεται είναι ένα ένας συνδιασμός της φωτιάς που έχουν βάλει οι διαδηλωτές και ενδεχομένως κάποιας αντανάκλασης σε τζάμι- που έχει σαν αποτέλεσμα αυτην την 'κιτρινοπράσινη' φιγούρα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι μοιάζει με... καβαλάρη αλλά θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι πρόκειται απλώς για αντανάκλαση! Παρακολούθηστε το κι εσείς ( στο 01.17) και τα συμπεράσματα δικά σας!

Ένα αιώνιο-ένα πανανθρώπινο σύμβολο της ζωής και της αγάπης

Γιορτάζουμε σήμερα την πιο όμορφη γιορτή του ανθρώπου στον κόσμο. Τη γιορτή της ΜΑΝΑΣ. Δεν βρίσκονται, δεν υπάρχουν λόγια τόσο όμορφα, τόσο υπέροχα, τόσο περιεκτικά, όσο όμορφη, υπέροχη, αγνή και περιεκτική είναι η έννοια «μάνα» η έννοια «μητρότης» που κάνει την κάθε μάνα, φτωχή ή πλούσια, κάτι το ξεχωριστό από τ’ άλλα πλάσματα.
Γιατί η μάνα έχει στην καρδιά της την πιο μεγάλη, την πιο καθαρή κι άδολη αγάπη, που υπάρχει στον κόσμο.

Την αγάπη για τα παιδιά της. Τίποτε δεν μπόρεσε να λυγίσει αυτή την αγάπη της. Ούτε ο πόνος, ούτε η εξαντλητική κόπωση, ούτε ο κίνδυνος της ζωής της.

Είναι η μόνη αγάπη σ’ ανθρώπινη καρδιά και διαρκεί περισσότερο κι από τη ζωή ακόμη και που γίνεται λατρεία.

Η μάνα μας αγάπησε πριν ακόμη μας γεννήσει. Η μάνα μας προσέφερε τη ζωή, από τη ζωή της. Εκείνη μας στήριξε στα πόδια μας, και μας δίδαξε τα πρώτα μας βήματα. Εκείνη ξενύχτησε άγρυπνη κι ακούραστη δίπλα στο κρεβάτι μας, όταν αρρωστήσαμε.

Εκείνη ήταν και είναι πάντα έτοιμη να στερηθεί το παν, να υποφέρει, για να μην στενοχωρηθούμε εμείς, για να μη μας λείψει τίποτε.

Εκείνη είναι ο φύλακας άγγελος και η ψυχή του σπιτιού, που το κάνει ζεστό, το κάνει χαρούμενο. Χωρίς τη μάνα, το σπίτι, όσο πλούσιο και στολισμένο κι αν είναι, γίνεται άχαρο, άσχημο, παγερό.

Ποιος δεν πρόσεξε και δεν αισθάνθηκε δέος, μπροστά στη θεία γλυκύτητα και τρυφερότητα με την οποία κοιτάζει και περιποιείται η μάνα το αδύναμο πλασματάκι της μέσα στην κούνια του, που αν κι εκείνο μπορούσε να μιλήσει, θα της έψαλλε σε τέτοιες στιγμές:

«Μάνα γλυκιά, σαν με κοιτάς
ω θεία σου λατρεία
στ’ αθώα τα ματάκια μου
ω ιερά μαγεία,
σταλμένη από τον ουρανό!»

Αλλά δεν ήταν η αγάπη της μητέρας μόνο στα παιδιά της. Είναι και η ανεκτίμητη προσφορά της στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα.

Η μητέρα, μαζί με το γάλα της, που θρέφει και μεγαλώνει το παιδί της, του δίνει και τις αρετές που πρέπει να κοσμούν την ανθρώπινη ψυχή, για να ζήσει ευτυχισμένο, μέσα σε μια ευτυχισμένη κοινωνία.

Γιατί η μάνα είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός, μετά τον Παντοδύναμο Πλάστη του Σύμπαντος. Και σαν τέτοια δίνεται ολοκληρωτικά στο δημιούργημά της.

Του αφιερώνει και τη ζωή της!

Η χαρά του είναι η ευτυχία της. Η επιτυχία του, ο θρίαμβός της. Ο πόνος του είναι το μαρτύριό της. Ο σπαραγμός του, ο θάνατός της.

Ποιός είδε μητέρα να θρηνεί το χαμό του παιδιού της και δεν συγκλονίστηκε! Ποιος ακόμη δεν είδε και δεν ξέρει πόσο μεγάλο, πόσο απέραντο είναι το κακό που παθαίνουν, όσα παιδάκια είχαν τη μεγάλη δυστυχία να χάσουν τη μάνα τους, από τα μικρά τους κυρίως χρόνια!

«Το πόσο αξίζει η μανούλα
ρωτήστε κι ένα ορφανό,
π’ όταν για μάνα του μιλήσεις,
αναστενάζει με καημό»

Και με τόσα άλλα τραγούδια έχουν τραγουδήσει τόσοι και τόσοι τον άγγελο αυτό του σπιτιού που όλα τα ομορφαίνει. Που ξέρει την μεν χαρά μας να διπλασιάζει, τη δε λύπη μας να λιγοστεύει.

Που ξέρει να βαλσαμώνει την οδύνη μας και να μας χαρίζει γαλήνη και σιγουριά. Καθένας μας, μικρός ή μεγάλος ας θυμηθεί για μια στιγμή τη μάνα του. Ας θυμηθεί με πόση αγάπη και στοργή τον πήρε κάποτε στην αγκαλιά της και τον παρηγόρησε.

Ας αναλογισθεί ακόμη πόση λαχτάρα νιώθει να καθίσει δίπλα και να της ανακοινώσει κάποια του χαρά, κάποια του επιτυχία και να της εξομολογηθεί τον πόνο του για να ξαλαφρώσει.

Και ύστερα απ’ αυτά, ας σκεφθεί πόσα πολλά της χρωστάει, για ν’ αποφύγει στο εξής να την πικραίνει ίσως με κάποια αγνωμοσύνη και ασέβεια. Για να στέκεται πλέον ευλαβής μπροστά της, να προφέρει το όνομά της με τη μεγαλύτερη εκτίμηση και το μεγαλύτερο σεβασμό.

Δεν θ’ αναφέρω εδώ, εκ της ιστορίας, μάνες που με το δημιουργικό τους έργο, με την καλή ανατροφή των παιδιών τους, ωφέλησαν ολόκληρες κοινωνίες ή που πόνεσαν φρικτά βλέποντας να βασανίζεται ή να πεθαίνει το παιδί τους.

Υπενθυμίζω μόνο τη μητέρα του Θεανθρώπου, την Παναγία, που υποφέρει αβάσταχτα για το μαρτυρικό θάνατο του υιού της. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;» αναφωνεί και θλίβεται η μεγάλη αυτή Μάνα μας, πιο κοντά στην κάθε μητέρα που πονά για το παιδί της και γίνεται έτσι προσευχή μαζί και παρηγοριά σε όλες τις μάνες.

Είναι όντως απέραντο κι υπέροχο το δημιουργικό έργο της μάνας. Της μάνας που δίνει μόνο χωρίς να ζητάει. Είναι όμως εξίσου δύσκολο. Το μητρικό ένστικτο φωτίζει το σωστό δρόμο για την ανατροφή των παιδιών. Μα το φως αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται και γνώσεις, πολλές γνώσεις στη μάνα, για ν’ αναθρέψει καλά τα παιδιά της. Γι΄αυτό της είναι απολύτως απαραίτητη κάθε συμπαράσταση και βοήθεια εκ μέρους όλων.

Είναι απαραίτητα τα καλογραμμένα βιβλία με τις απαιτούμενες συμβουλές και οδηγίες για την καλή ανατροφή των παιδιών της, που σημαίνει δημιουργία καλού ανθρώπου, καλής κοινωνίας αφού η μάνα είναι και παραμένει ο σπουδαιότερος, ο αναντικατάστατος δάσκαλος του παιδιού.

Της χαρίσαμε βέβαια τη σημερινή Ημέρα Παγκόσμιας Γιορτής της σαν εκτίμηση της μεγάλης της προσφοράς και συμβολής στην εν γένει ύπαρξη της ανθρωπότητος.

Είναι πράγματι κάτι το θαυμάσιο η καθιέρωση αυτής της εορτής. Είναι ένα ωραίο δείγμα πολιτισμού του ανθρώπου. Όμως χρειάζεται ακόμη, να τη νιώσουμε πιο καλά αυτή τη γιορτή. Να συναισθανθούμε περισσότερο την ομορφιά της και την αξία της.

Γιατί τιμώντας τη μητέρα, τιμώμε τη δημιουργία, τιμώμε την αγάπη, την καλοσύνη, την ευτυχία, την ειρήνη.

Είναι δηλαδή η εορτή της μητέρας, εορτή δημιουργίας, αγάπης, γλυκύτητας και ειρήνης. Και σαν τέτοια πρέπει να τη νιώσουμε.

Τέτοια να τη νιώσουν και οι ισχυροί της Γης, που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου. Ν ‘ απαλυνθεί η καρδιά τους με τη γλυκύτητα και την ειρηνική διάθεση της μητρικής καρδιάς και φιλειρηνικά πλέον να συνεχίσουν το δημιουργικό τους έργο.

Να παύσουν να ρίχνουν πια τα παιδιά των μανάδων στη φωτιά του πολέμου και να τους καίνε έτσι με τον απαισιότερο τρόπο την καρδιά τους. Να παύσουν να μαυροφορούν και να σπαράζουν μόνες για τον άδικο χαμό του παλικαριού τους. Μια τέτοια πράξη θα ήταν η πραγματική αναγνώριση και τιμή της μάνας.

Ας ήταν ν’ αποφάσιζαν οι μητέρες για τον πόλεμο ή την ειρήνη! Ας ήταν να δοθεί ο λόγος στη μητρική καρδιά. Ποτέ δεν θα γινόταν πόλεμος! Ποτέ δεν θα γινόταν κακό. Θα έλαμπε έτσι για μια ακόμη φορά το μεγαλείο της μάνας. Το μεγαλείο εκείνο που ομορφαίνει τον άνθρωπο.

Το μεγαλείο εκείνο που μας πλημμυρίζει την ψυχή και σήμερα και μας κάνει να επαναλαμβάνουμε τα λόγια του ποιητή.

«Δεν έγινε μάνα άλλος, θησαυρός
πιο ωραίος από σε
ούτε γλυκύτερος σκοπός
εψάλθηκε ποτέ
Μανούλα την αγάπη σου
δεν την μαραίνει ο χρόνος
και μεσ’ στον κόσμο τον πλατύ
σε σένα πρέπει μοναχός
ο πιο μεγάλος θρόνος».

Γιορτάζουμε σήμερα την πιο όμορφη γιορτή του ανθρώπου στον κόσμο. Τη γιορτή της ΜΑΝΑΣ. Δεν βρίσκονται, δεν υπάρχουν λόγια τόσο όμορφα, τόσο υπέροχα, τόσο περιεκτικά, όσο όμορφη, υπέροχη, αγνή και περιεκτική είναι η έννοια «μάνα» η έννοια «μητρότης» που κάνει την κάθε μάνα, φτωχή ή πλούσια, κάτι το ξεχωριστό από τ’ άλλα πλάσματα.
Γιατί η μάνα έχει στην καρδιά της την πιο μεγάλη, την πιο καθαρή κι άδολη αγάπη, που υπάρχει στον κόσμο.

Την αγάπη για τα παιδιά της. Τίποτε δεν μπόρεσε να λυγίσει αυτή την αγάπη της. Ούτε ο πόνος, ούτε η εξαντλητική κόπωση, ούτε ο κίνδυνος της ζωής της.

Είναι η μόνη αγάπη σ’ ανθρώπινη καρδιά και διαρκεί περισσότερο κι από τη ζωή ακόμη και που γίνεται λατρεία.

Η μάνα μας αγάπησε πριν ακόμη μας γεννήσει. Η μάνα μας προσέφερε τη ζωή, από τη ζωή της. Εκείνη μας στήριξε στα πόδια μας, και μας δίδαξε τα πρώτα μας βήματα. Εκείνη ξενύχτησε άγρυπνη κι ακούραστη δίπλα στο κρεβάτι μας, όταν αρρωστήσαμε.

Εκείνη ήταν και είναι πάντα έτοιμη να στερηθεί το παν, να υποφέρει, για να μην στενοχωρηθούμε εμείς, για να μη μας λείψει τίποτε.

Εκείνη είναι ο φύλακας άγγελος και η ψυχή του σπιτιού, που το κάνει ζεστό, το κάνει χαρούμενο. Χωρίς τη μάνα, το σπίτι, όσο πλούσιο και στολισμένο κι αν είναι, γίνεται άχαρο, άσχημο, παγερό.
Ποιος δεν πρόσεξε και δεν αισθάνθηκε δέος, μπροστά στη θεία γλυκύτητα και τρυφερότητα με την οποία κοιτάζει και περιποιείται η μάνα το αδύναμο πλασματάκι της μέσα στην κούνια του, που αν κι εκείνο μπορούσε να μιλήσει, θα της έψαλλε σε τέτοιες στιγμές:
«Μάνα γλυκιά, σαν με κοιτάς
ω θεία σου λατρεία
στ’ αθώα τα ματάκια μου
ω ιερά μαγεία,
σταλμένη από τον ουρανό!»
Αλλά δεν ήταν η αγάπη της μητέρας μόνο στα παιδιά της. Είναι και η ανεκτίμητη προσφορά της στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα.
Η μητέρα, μαζί με το γάλα της, που θρέφει και μεγαλώνει το παιδί της, του δίνει και τις αρετές που πρέπει να κοσμούν την ανθρώπινη ψυχή, για να ζήσει ευτυχισμένο, μέσα σε μια ευτυχισμένη κοινωνία.
Γιατί η μάνα είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός, μετά τον Παντοδύναμο Πλάστη του Σύμπαντος. Και σαν τέτοια δίνεται ολοκληρωτικά στο δημιούργημά της.
Του αφιερώνει και τη ζωή της!
Η χαρά του είναι η ευτυχία της. Η επιτυχία του, ο θρίαμβός της. Ο πόνος του είναι το μαρτύριό της. Ο σπαραγμός του, ο θάνατός της.
Ποιός είδε μητέρα να θρηνεί το χαμό του παιδιού της και δεν συγκλονίστηκε! Ποιος ακόμη δεν είδε και δεν ξέρει πόσο μεγάλο, πόσο απέραντο είναι το κακό που παθαίνουν, όσα παιδάκια είχαν τη μεγάλη δυστυχία να χάσουν τη μάνα τους, από τα μικρά τους κυρίως χρόνια!
«Το πόσο αξίζει η μανούλα
ρωτήστε κι ένα ορφανό,
π’ όταν για μάνα του μιλήσεις,
αναστενάζει με καημό»
Και με τόσα άλλα τραγούδια έχουν τραγουδήσει τόσοι και τόσοι τον άγγελο αυτό του σπιτιού που όλα τα ομορφαίνει. Που ξέρει την μεν χαρά μας να διπλασιάζει, τη δε λύπη μας να λιγοστεύει.
Που ξέρει να βαλσαμώνει την οδύνη μας και να μας χαρίζει γαλήνη και σιγουριά. Καθένας μας, μικρός ή μεγάλος ας θυμηθεί για μια στιγμή τη μάνα του. Ας θυμηθεί με πόση αγάπη και στοργή τον πήρε κάποτε στην αγκαλιά της και τον παρηγόρησε.
Ας αναλογισθεί ακόμη πόση λαχτάρα νιώθει να καθίσει δίπλα και να της ανακοινώσει κάποια του χαρά, κάποια του επιτυχία και να της εξομολογηθεί τον πόνο του για να ξαλαφρώσει.
Και ύστερα απ’ αυτά, ας σκεφθεί πόσα πολλά της χρωστάει, για ν’ αποφύγει στο εξής να την πικραίνει ίσως με κάποια αγνωμοσύνη και ασέβεια. Για να στέκεται πλέον ευλαβής μπροστά της, να προφέρει το όνομά της με τη μεγαλύτερη εκτίμηση και το μεγαλύτερο σεβασμό.
Της χαρίσαμε βέβαια τη σημερινή Ημέρα Παγκόσμιας Γιορτής της σαν εκτίμηση της μεγάλης της προσφοράς και συμβολής στην εν γένει ύπαρξη της ανθρωπότητος.
Είναι πράγματι κάτι το θαυμάσιο η καθιέρωση αυτής της εορτής. Είναι ένα ωραίο δείγμα πολιτισμού του ανθρώπου. Όμως χρειάζεται ακόμη, να τη νιώσουμε πιο καλά αυτή τη γιορτή. Να συναισθανθούμε περισσότερο την ομορφιά της και την αξία της.
Γιατί τιμώντας τη μητέρα, τιμώμε τη δημιουργία, τιμώμε την αγάπη, την καλοσύνη, την ευτυχία, την ειρήνη.
Είναι δηλαδή η εορτή της μητέρας, εορτή δημιουργίας, αγάπης, γλυκύτητας και ειρήνης. Και σαν τέτοια πρέπει να τη νιώσουμε.
Το μεγαλείο εκείνο που μας πλημμυρίζει την ψυχή και σήμερα και μας κάνει να επαναλαμβάνουμε τα λόγια του ποιητή.
«Δεν έγινε μάνα άλλος, θησαυρός
πιο ωραίος από σε
ούτε γλυκύτερος σκοπός
εψάλθηκε ποτέ
Μανούλα την αγάπη σου
δεν την μαραίνει ο χρόνος
και μεσ’ στον κόσμο τον πλατύ
σε σένα πρέπει μοναχός
ο πιο μεγάλος θρόνος».